In 2015 was de oprichter van deze website bezig met een Engelse cannabis cultuur website The Stoned Society. Een van de artikelen die een pareltje was en niet vergeten mag worden is het stuk over cannabis in vietnam wat The Stoned Society correspondent Andrew Arnett schreef. Hieronder volgt het stuk, vrij vertaald.
Als je vandaag door de straten van Ho Chi Minh City (voorheen Saigon) wandelt, zou het moeilijk zijn om bewijs te vinden van de overwinning van de communist op het kapitalistische Zuid-Vietnam 40 jaar geleden. Symbolen van het kapitalisme zijn op Nguyễn Huệ Boulevard te vinden, waaronder de Apple Store, Starbucks, Polo Ralph Lauren en Carls Jr.
Wolkenkrabbers doemen op aan de horizon en er wordt gegokt in grote casinohotels zoals het luxueuze, onlangs gerenoveerde Rex Hotel in Vegas-stijl.
Cannabis in Vietnam
Er zijn nog meer overeenkomsten die de moderne metropool deelt met haar voormalige kapitalistische incarnatie, waaronder gemakkelijke toegang tot psychoactieve drugs.
‘Je kunt naar elke sigarettenverkoper op straat lopen en ze zullen je cannabis aanbieden’
‘Je kunt naar elke sigarettenverkoper op straat lopen en ze zullen je cannabis aanbieden’, vertelt Nguyen Thanh Tuan, een verslaggever van TUOI TRE NEWS. ‘Het is niet legaal, maar de autoriteiten kijken over het algemeen de andere kant op. Straffen voor wiet bestaan meestal uit een lichte boete. ‘
‘Ga naar Pham Ngu Lao, het gebied voor backpackers’, zegt hij, ‘en je vindt verkopers op elke straathoek.’
Ik bezocht Pham Ngu Lao om de scène te onderzoeken. We vonden een gebied dat zich uitstrekte tot een kilometer lang, vol met goedkope hotels, bars, nachtclubs en restaurants. Mensen zaten op plastic stoelen langs de trottoirs en dronken cocktails in de open lucht. Vietnamezen en buitenlanders van elke nationaliteit vulden de dicht opeengepakte straten.
De helft van alle sigarettenverkopers die we benaderden zonder introductie had cannabis te koop toen hem werd gevraagd om cỏ (gras) voor 100.000 ng ($ 5US) voor een gram.
Cannabis en opium tijdens de Vietnam oorlog
Voorafgaand aan de komst van de Amerikanen en het begin van de oorlog in Vietnam waren de drugswetten in Vietnam slecht gedefinieerd en hadden ze weinig prioriteit in het strafrechtsysteem.
Als gevolg hiervan kon cannabis openlijk in Saigon worden gekocht. Een onderzoek uitgevoerd in 1966 door het Amerikaanse leger identificeerde 29 vaste verkooppunten in de stad die cannabis verkocht.
Daarnaast waren er verpakte merken van voorgerolde marihuanasigaretten beschikbaar om uit te kiezen. Populaire merknamen waren echte Craven “A” – en Park Lane-pakketten.
Vervolgens waren de regels voor cannabisgebruik onder Amerikaanse soldaten ook laks.
In 1968 werd echter door het Amerikaanse leger een uitgebreid programma geïmplementeerd om het gebruik van cannabis onder zijn gelederen uit te roeien
In 1968 werd echter door het Amerikaanse leger een uitgebreid programma geïmplementeerd om het gebruik van cannabis onder zijn gelederen uit te roeien.
Er werden educatieve programma’s opgezet om soldaten te waarschuwen voor de gevaren van het gebruik van cannabis, en de arrestaties voor het bezit van cananbis bereikten een hoogtepunt van 1000 soldaten per week.
De Vietnamese regering volgde het voorbeeld en begon de verkoop en het gebruik van marihuana onder de burgerbevolking hard aan te pakken.
Vliegtuigen werden gebruikt om cannabisvelden te lokaliseren en Zuid-Vietnamese soldaten werden gestuurd om gewassen te vernietigen.
Ironisch genoeg viel de onderdrukking van cannabis in Vietnam samen met een toename van de beschikbaarheid van heroïne en verslaving onder burgers en soldaten.
Er werd beweerd dat kolonel Nguyen Cao Ky de Zuid-Vietnamese luchtmacht gebruikte om heroïne van Laos naar Saigon te vervoeren van 1965-1967.
De CIA had destijds een eigen operatie in Laos.
In haar pogingen om de linkse Pathet Lao en de communistische Noord-Vietnamezen te bestrijden, steunde de CIA de anticommunistische Hmong-stam in Laos.
De CIA voorzag de Hmong van wapens, geld en training om haar strijd tegen de communistische regimes te ondersteunen.
De belangrijkste cashoogst van de Hmong was opium, dus de CIA voorzag Hmong-commandant Vang Pao van Air American UH-1-helikopters om de opium van de hooglanden naar distributiecentra in Long Tieng en Vientiane te transporteren.
Tegen 1969 was er in de ‘Gouden Driehoek’ een netwerk van heroïnelaboratoria geopend, een gebied dat de Zuid-Chinese provincie Yunnan, de Birmese Shan-staten, het noorden van Thailand en het noorden van Laos omvatte.
In 1971 waren er naar schatting 37.000 (10-15%) Amerikaanse soldaten verslaafd aan heroïne
Deze nieuwe dope, aangeduid als hoogwaardig nr. 4 heroïne (90% puur), werd vervolgens verscheept naar Amerikaanse soldaten die vochten in de oorlog in Vietnam. In 1971 waren er naar schatting 37.000 (10-15%) Amerikaanse soldaten verslaafd aan heroïne.
Franse kolonisatie en opiumproductie
Natuurlijk begon het gebruik van opium in Vietnam veel eerder en ging terug tot het begin van de Franse bezetting in de jaren 1800. Voordien was het opiumgebruik in het land beperkt tot een kleine groep onder de Chinese bevolking.
In 1897 stuurde Frankrijk Paul Doumer naar Vietnam als gouverneur van Frans Indochina. De Franse koloniën hadden nog geen winst gemaakt en het beviel de goede gouverneur dus om van Vietnam een levensvatbare investeringsbron te maken.
Om dit te doen, richtte hij de motoren van de landbouw op de teelt van de lucratieve opiumoogst. Toen de Vietnamezen verslaafd raakten aan de opium, legde hij een zware belasting op het gebruik ervan. De Vietnamezen die de belastingen niet konden betalen, werden vervolgens van hun huizen en land beroofd en zouden zich moeten onderwerpen aan dagarbeiders en het land bewerken dat ze vroeger bezaten.
De Fransen bouwden een moderne opiumraffinaderij in Saigon om een steeds groeiend aantal opiumholen te bevoorraden
De Fransen bouwden een moderne opiumraffinaderij in Saigon om een steeds groeiend aantal opiumholen te bevoorraden. In 1918 waren er 3098 opiumwinkels en 1512 opiumholen in Frans Indochina.
In 1939 was het aantal opiumverslaafden in Indochina gestegen tot 100.000, waardoor de vraag zo groot was dat ze jaarlijks 60 ton extra moesten importeren uit Turkije en Iran.
Helaas voor de Fransen en de verslaafde Vietnamezen hebben de Britten tijdens de Eerste Wereldoorlog alle scheepvaarthandel naar de regio genegeerd.
Dit dwong de Fransen terug naar de tekentafel. Altijd vindingrijk begonnen de Fransen de productie in Laos en Vietnam uit te breiden. Als gevolg hiervan ging de opiumproductie in de regio van een geringe 7,5 ton in 1940 naar een respectabele 60 ton tegen het einde van de oorlog. In de jaren vijftig zag een Indochina zichzelf in haar eigen behoefte aan opium.
De Fransen verlieten de regio in 1954 en lieten het veld open voor Amerika’s intrede. Dit weerhield de stroom van opium niet en in 1969 bereikte de Gouden Driehoek een oogst van 1000 ton ruwe opium per jaar.
Tegen het einde van de oorlog in Vietnam zwierven naar schatting 150.000 heroïneverslaafden door de straten van Saigon.
Heroine in Saigon vandaag
Een recent rapport van het Untied Nations Office on Drugs and Crime (UNODC) schatte dat er nu 342.806 opiaatgebruikers in Vietnam waren, de tweede alleen voor China.
Volgens het rapport is de opiumproductie in Zuidoost-Azië sinds 2006 verdrievoudigd, waarbij het grootste deel van de opbrengst afkomstig is uit Laos en de staat Shan in Myanmar.
“We hebben een verhaal geschreven in TUOI TRE NEWS,” vertelde Nguyen Thanh Tuan ons, “over de openluchtdrugsmarkt rond het An Suong-busstation aan de rand van Ho Chi Minh-stad.”
In het rapport stond dat heroïne zo veel voorkomt in het gebied dat “de lokale bevolking dagelijks hun deuren al om 18.00 uur moet sluiten om de risico’s van ongebreidelde drugshandel en -gebruik te voorkomen.”
