In Nederland wordt je er nog altijd vreemd op aangekeken als je vertelt dat je aan cannabis activisme doet. ‘Het is toch al legaal?’ krijg je wel eens als opmerking. Maar in de Verenigde Staten hebben ze een andere insteek dan in Nederland. Het land heeft namelijk het falen van een alcoholverbod meegemaakt en toch probeerde het nog een totale War on Drugs te voeren. Behalve tegen alcohol, sigaretten en farmaceutische medicijnen.
Een alcoholverbod werkte niet en toch kwam er een cannabisverbod
Prohibitie werkte niet van 1920 tot 1933 en ze hielden er dan ook mee op, behalve in sommige staten zoals Mississippi, dat pas vorig jaar (!) het alcoholverbod naar de prullenbak verwees.
Het was een geschenk voor de destijds nauwelijks bestaande georganiseerde misdaad en zorgde voor de opkomst van bekende gangsters als Al Capone
Het was een geschenk voor de destijds nauwelijks bestaande georganiseerde misdaad en zorgde voor de opkomst van bekende gangsters als Al Capone. Je kunt wel tegen het gebruik zijn van een ongezond middel, maar het verbieden ervan gaf duidelijk veel meer problemen. Aanjagers voor het alcoholverbod waren de protestanten in het conservatieve zuiden van de Verenigde Staten.
Toch probeerde ze het nog een keer niet veel later in 1937 met de Marihuana Tax Act. Zoals Albert Einstein eens zou hebben gezegd: “The definition of insanity is doing the same thing over and over again, but expecting different results.”
In 1969 gaf het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten Timothy Leary gelijk dat de Marihuana Tax Act ongrondwettig was. Niet dat het land daardoor over ging tot legaliseren, maar juist het tegenovergestelde. In 1970 werd de Controlled Substances Act ingevoerd door de politiek in Washington D.C. en daarmee werd onder andere cannabis op Schedule I gezet. Net zoals heroïne, crack, LSD en peyote om er maar een paar te noemen.
Een War on Drugs gericht op de Afro-Amerikaanse bevolking en de linkse hippies
Wat volgde was een War on Drugs aangezwengeld door president Richard Nixon, voornamelijk gericht op de Afro-Amerikaanse bevolking van de Verenigde Staten en de linkse hippies die tegen de oorlog waren in Vietnam.
John Ehrlichman, Nixon’s assistent bij binnenlandse zaken liet namelijk later weten:
“De Nixon-campagne in 1968, en het Nixon Witte Huis daarna, hadden twee vijanden: de (linkse) anti-oorlogse en zwarte mensen. Begrijp je wat ik bedoel? We wisten dat we het niet illegaal konden maken om tegen de oorlog te zijn of zwart te zijn, maar door het publiek de hippies te laten associëren met marihuana en zwarten met heroïne, en ze vervolgens beide zwaar te criminaliseren, zouden we die gemeenschappen kunnen ontwrichten. We zouden hun leiders kunnen arresteren, hun huizen kunnen overvallen, hun vergaderingen opbreken en ze avond na avond belasteren op het avondnieuws.”
Enkele feitjes op een rijtje van de gevolgen via de Drug Policy Alliance.
- Afro-Amerikanen ervaren discriminatie in elke fase van het strafrechtelijk systeem en worden eerder aangehouden, gefouilleerd, gearresteerd, veroordeeld, zwaar veroordeeld en opgezadeld met een levenslang strafblad. Dit is met name het geval bij overtredingen van de drugswetgeving.
- Bijna 80% van de mensen in de federale gevangenis en bijna 60% van de mensen in de staatsgevangenis wegens drugsmisdrijven zijn zwart of latino.
- Onderzoek toont aan dat aanklagers twee keer zoveel kans hebben om een verplichte minimumstraf voor Afro-Amerikanen te volgen dan voor blanken die beschuldigd worden van hetzelfde misdrijf. Van de mensen die in 2011 een verplichte minimumstraf kregen, was 38% Latino en 31% zwart.
- Afro-Amerikanen en indianen worden eerder gedood door politieagenten dan andere raciale of etnische groepen. Ze worden vaak gestereotypeerd als gewelddadig of verslaafd aan alcohol en andere drugs. Deskundigen zijn van mening dat stigma en racisme een belangrijke rol kunnen spelen bij interacties tussen politie en gemeenschap.
Cannabis activisme gaat hand-in-hand met strijden voor gelijke rechten
Strijden voor het opheffen van de War on Drugs in de Verenigde Staten gaat dan ook hand-in-hand met het strijden voor gelijke rechten voor iedere burger. In tegenstelling tot de Verenigde Staten, kennen we in Nederland geen War on Drugs die gepaard gaat met racisme.
Het maakt cannabis activisme in Nederland dan ook vreemd genoeg een minder sexy onderwerp om mee te scoren als politicus, individu of organisatie
Het maakt cannabis activisme in Nederland dan ook vreemd genoeg een minder sexy onderwerp om mee te scoren als politicus, individu of organisatie. Maar dat betekent niet dat we niet naar van de Verenigde Staten kunnen leren.
Zo lieten vorige week de leider van de meerderheid van de Senaat Chuck Schumer, voorzitter van de Senaatscommissie Financiën Ron Wyden (D-OR) en senator Cory Booker (D-NJ), weten in een livestream op YouTube dat de legalisatie van cannabis in de Verenigde Staten prioriteit zal geven aan kleine bedrijven. In plaats van aan Big Alcohol en Tobacco, zal de wetgeving prioriteit geven aan kleine bedrijven, met name die eigendom zijn van mensen uit gemeenschappen die het meest worden getroffen door een verbod, en zich richten op “gerechtigheid, gerechtigheid, gerechtigheid – evenals vrijheid.”
Een verfrissende kijk op de legalisatie van cannabis en daarmee anders dan Canada, waar de markt gedomineerd wordt door beursgenoteerde bedrijven aangestuurd door blanke (84%) mannen (86%).
Interesse uit Canada voor wietexperiment terwijl Big Tobacco investeert in Canadese cannabis kwekers
Of het daadwerkelijk ook zo gaat gebeuren, blijft afwachten natuurlijk. Maar in het wietexperiment zagen we al de interesse van grote Canadese spelers zoals Aurora. Deze maand maakte daarnaast British American Tobacco bekend dat ze 147 miljoen euro investeren in in de Canadese cannabis kweker Organigram.
De overheid kan duidelijk wel wat sturing gebruiken
Er is dus zeker nog genoeg activisme te doen, ook als de Eerste Kamer de Wietwet aanneemt waarmee de achterdeur landelijk wordt geregeld. De overheid kan duidelijk wel wat sturing gebruiken. Het is dan ook wenselijk om goed te blijven communiceren met de politiek om onze voorkeuren kenbaar te maken. Ik zie persoonlijk deze website dan ook een verlengde van het cannabis activisme wat ik doe namens de stichting Verbond voor Opheffing van het Cannabisverbod, alleen dan voor de cannabisindustrie in geheel. Hulp is natuurlijk altijd welkom.
- Advertentie -
- Advertentie -
