Dit interview met Dana Beal door Andrew K. Arnett vond plaats anno juli 2020.
“Waar wil je eten?” Vroeg ik Dana.
“Het Szechuan restaurant is gesloten”, zei hij. “Laten we 37th Street opgaan en een andere plek zoeken.”
Het genoemde restaurant Szechuan is de afgelopen jaren onze vaste ontmoetingsplek geweest. Maar het was een tijdje geleden dat ik had gegeten met de wereldberoemde cannabisactivist en ijverige voorvechter van ibogaïne, Dana Beal. De corona crisis had New York City gedwongen tot een lockdown van vier maanden.
We waren in het centrum van Manhattan, maar de straten leken meer op de set van The Walking Dead dan op de ‘Greatest City in the World’
Het was griezelig. We waren in het centrum van Manhattan, maar de straten leken meer op de set van The Walking Dead dan op de Greatest City in the World. Er waren maar weinig mensen te zien die ronddwaalden. Bijna alle winkels waren nog gesloten, ook al had de burgemeester aangekondigd dat we in ‘Fase 3’ van heropening zaten, wat dat ook betekende.
Dana en ik liepen een paar blokken tot we een hotel tegenkwamen met een restaurant dat was ingericht om buiten te eten. We gingen zitten en keken naar het menu. Standaard mediterraans restaurant tarief, maar het zou gezien de omstandigheden moeten voldoen. Ik had spaghetti marinara besteld. Dana bestelde de linguini met zeevruchten.
Ik keek om me heen naar de bijna lege wolkenkrabbers en half verlaten straten. Het was nogal deprimerend.
“Je woont hier al jaren in Midtown Dana,” zei ik, “heb je ooit zoiets gezien?”
“Niet sinds 11 september,” antwoordde hij.
“Denk je dat New York ooit zal herstellen van de gevolgen van het coronavirus?”
“Ja”, zei hij, “New York zal volledig herstellen.”
Het was bemoedigend om te horen. Ik realiseerde me toen dat activisme een flinke dosis optimisme en realisme vereist. In gelijke mate. En dat was wat we nu allemaal nodig hadden.
Dana Beal naar Seattle om mee te protesteren
terwijl de meesten van ons van binnen afgezonderd hielden, gevoed door gestage doses Grub Hub en Netflix, deed Dana Beal waar hij goed in is: protesteren
Het leek een lange periode van quarantaine, gevolgd door protesten en geweld. Maar terwijl de meesten van ons van binnen afgezonderd hielden, gevoed door gestage doses Grub Hub en Netflix, deed Dana Beal waar hij goed in is: protesteren.
“Ik heb je bericht op Facebook gezien”, zei ik, “je was net in Seattle.”
“Dat klopt. We brachten Yippie-steun naar de Seattle CHOP.”
Ik probeerde me het tafereel voor te stellen: een 73-jarige blanke man, met een snor en cowboylaarzen, zich een weg banend door de protestzone van Capitol Hill, met traangas en geweld om hem heen.
“Hoe ging het?” vroeg ik.
“Het ging goed. Black Lives Matter hing ons spandoek op en verklaarde de ‘Trump Free Zone: No Russian Agent Provocateurs Here’ in het East Precinct Building. Ze reageerden erg goed op onze boodschap.”
“Wat is de boodschap?”
“vervang de politie door medisch personeel gewapend met de African Cure, in plaats van wapens”
“De boodschap is: vervang de politie door medisch personeel gewapend met de African Cure, in plaats van wapens.”
De African Cure waar Beal over spreekt, verwijst naar iboga, lang gebruikt door de Mitsogos van Gabon en de Fangs, in hun initiatieceremonies. Tijdens deze rituelen nemen ze hoge doses iboga en gaan ze in een droomachtige trance om onderdrukte herinneringen en trauma’s te verwerken. Beal gelooft dat iboga kan worden gebruikt om drugsverslaving met succes te behandelen in slechts 48 uur.
“Bewezen is dat iboga,” vertelt Dana me, “een groeifactor, GDNF, uitschakelt. Die niet alleen dopamine-neuronen regenereert die worden onderdrukt door middelenmisbruik, maar ook signalen terug naar celkernen stuurt om meer en meer GDNF tot uitdrukking te brengen, zodat verslaafden clean kunnen blijven zonder meer iboga nodig te hebben. ”
“Denk je echt,” drong ik bij hem aan, “dat wij als samenleving zonder politie kunnen bestaan?”
“Haal de politie weg, en we zullen het drugsverslavingsprobleem oplossen met Iboga als tegengif, en cannabis als anti-drug en veiliger alternatief.”
“Mensen die aan verslaving lijden,” legde Dana uit, “zelfs als ze misdaden plegen, hebben ze geen agent nodig met een pistool en een jeukende triggervinger. Je stuurt een dokter of ambulance om hun leven te redden. Geen agent om een einde aan te maken aan hun leven of ze tot een slaaf te maken (van het gevangenis complex). Haal de politie weg, en we zullen het drugsverslavingsprobleem oplossen met iboga als tegengif, en cannabis als anti-drug en veiliger alternatief.”
De War on Drugs
De harde realiteit is dat de ruggengraat van ons budget voor controle en onderhoud van het gevangenis-industriële complex afkomstig is van de War On Drugs: ongeveer 700.000 Amerikanen worden elk jaar gearresteerd alleen op basis van marihuana-gerelateerde aanklachten.
Het ergste is dat antidrugswetten zich vanaf het begin op gekleurde gemeenschappen hebben gericht, en tot op de dag van vandaag nog steeds doen
Met kosten van meer dan $ 60.000 per jaar aan belastingbetaler-dollars om elke gevangene in federale penitentiaire inrichtingen te houden, begint men te beseffen wat een grote oplichterij deze hele zaak is. En dan zijn er natuurlijk nog de levens die geruïneerd zijn, de reputatie besmet en de families die door deze draconische maatregelen worden verscheurd.
Het ergste is dat antidrugswetten zich vanaf het begin op gekleurde gemeenschappen hebben gericht, en tot op de dag van vandaag nog steeds doen. Het cannabisgebruik tussen blanke Amerikanen en zwarten is vergelijkbaar, maar zwarte Amerikanen worden gearresteerd voor cannabisdelicten met een verhouding van 4:1 in vergelijking met blanken. Als je naar de cijfers kijkt, begin je de onderliggende oorzaken te begrijpen die de woede aanwakkeren die wordt uitgedrukt door groepen zoals Black Lives Matter.
Nixon verklaarde dat drugs “Public Enemy # 1” waren, maar er zat een politieke en racistische agenda achter
De geringschatting in de cijfers is geen toeval. Het is een kwestie van historisch record dat de federale regering zich systematisch op zwarten en andere minderheden heeft gericht. In de jaren zeventig verklaarde president Nixon dat drugs “Public Enemy # 1” waren, maar er zat een politieke en racistische agenda achter.
John Ehrlichman, hoofd binnenlands beleid van president Nixon, gaf later toe:
“De Nixon-campagne in 1968, en het Nixon Witte Huis daarna, hadden twee vijanden: links wat tegen de oorlog was en zwarte mensen (…) We wisten dat we het niet illegaal konden maken om tegen de oorlog of zwart te zijn, maar door het publiek door de hippies te associëren met marihuana en zwarten met heroïne, en vervolgens beide zwaar te criminaliseren, zouden we die gemeenschappen kunnen ontwrichten. We zouden hun leiders kunnen arresteren, hun huizen kunnen overvallen, hun vergaderingen kunnen opbreken en hen nacht na avond kunnen belasteren op het avondnieuws. Wisten we dat we logen over de drugs? Natuurlijk hebben we dat gedaan. “
Het cannabisverbod als middel tegen racisme gaat natuurlijk veel eerder terug dan dat, tot de jaren 30 en 40, in het zogenaamde “Reefer Madness” -tijdperk. Het was toen dat de eerste commissaris van het Federal Bureau of Narcotics, Harry J. Anslinger, en hoofdarchitect van het cannabisverbod, werd geciteerd:
“De belangrijkste reden om marihuana te verbieden is het effect ervan op de gedegenereerde rassen … Reefer laat donkere mensen denken dat ze net zo goed zijn als blanke mannen.”
“Anslinger was bevriend met de nazi, Joseph Goebbels,” zei Dana tegen me.
“Nou, dat is logisch,” zei ik.
Dana Beal over cannabis en de corona crisis
Na het eten ruimde de ober onze afwas op. Dana begon te hoesten. “Cannabis,” zei hij, “zuivert de longen.”
“Hoe zit het met die studie die zegt dat cannabis COVID kan genezen?” vroeg ik.
“Niet waar”, zei hij. “Cannabis kan je immuniteit verhogen, maar op zijn best met slechts 10%. Een verwaarloosbare hoeveelheid.”
Dana stond op, liep naar het trottoir en rochelde in een plantenpot bij het hotel. Een familie die met afschuw voorbij liep, zette snel hun maskers op hun gezichten.
Ik denk dat je tegenwoordig niet te veilig kunt zijn.
Andrew Arnett is onze correspondent in New York City. Andrew is schrijver, filmmaker en muzikant. Hij schrijft over de drugsoorlog, kunst, reizen en het paranormale. Hij is gepubliceerd in Paranoia Magazine, Feral House, Konbini, Nexus Magazine en The Baltimore Sun. Hij jaagt op spoken met de Brooklyn Paranormal Society. Ook te volgen op Twitter @andrewarnett. Luister ook naar onze Cannabis Industrie Podcast aflevering in het Engels met Andrew Arnett.
- Advertentie -
- Advertentie -
