Little eve of drunkenness, holy! were it only for the mask with which you gratified us.
We affirm you, method! We don’t forget that yesterday you glorified each one of our ages.
We have faith in the poison. We know how to give our whole lives every day.
Behold the time of the Assassins.
– Arthur Rimbaud
Drugs en de romantische beweging
Door de industriële en technologische vooruitgang van het post-Napoleontische “rationele tijdperk” raakten veel Europeanen ontgoocheld en verlangden naar een diepere spirituele betekenis.
Psychonauten uit die tijd stortten diep in het onderbewustzijn en ontgonnen het rijk van dromen, emoties en de irrationele kant van de mens voor filosofisch goud.
Deze zoektocht zou uiteindelijk existentialisme, spiritualisme, psychotherapie en andere denksystemen voortbrengen.
De schrijvers en kunstenaars van deze periode zetten hun eigen onderzoek in, waarbij ze vaak psychoactieve chemicaliën gebruikten als sleutels om creativiteit en betekenis te ontsluiten.
Hiervoor werd een overvloed aan medicijnen gebruikt
Hiervoor werd een overvloed aan medicijnen gebruikt.
Opium was in zwang onder de kring van romantische bewegingsschrijvers in Engeland, waaronder Samuel Taylor Coleridge, die in een opium veroorzaakte koortsdroom de ultieme lofzang op drugshallucinaties schreef met de klassieke Kubla Khan (1816).
Coleridge’s goede vriend en wederzijdse drugsvriend Thomas de Quincey bracht de genoegens en gruwelen van verdovende middelen naar de gemiddelde Londenaar in een reeks tijdschriftartikelen getiteld Confessions of an Opium Eater (1821).
Aan onze kant van de vijver woonde de Amerikaanse dichter Edgar Allen Poe die, net als zijn Britse tegenhangers, de liefde deelde voor sierlijke literaire stijlen, besprenkeld met een ruime dosis opiummisbruik. Poe zelf is verbonden met de hallucinerende Absint en probeerde ooit zelfmoord met Laudanum.
Cocaïne was een ander instrument dat door literatoren uit de 19e eeuw werd gebruikt om door te breken naar de andere kant.
Aan het einde van de 19e eeuw, na de publicatie van Sigmund Freud’s Über Coca, werd cocaïne de oorzaak van de célèbre onder kunstenaars en denkers van de dag.
Freud pleitte flagrant voor het gebruik van cocaïne en schreef: ‘Wee u, mijn prinses. . . Ik zal je heel rood kussen en je voeden tot je dik bent. En als je vooruit bent, zul je zien wie sterker is, een zachtaardig meisje dat niet genoeg eet of een grote wilde man die cocaïne in zijn lichaam heeft. ”
Geïnspireerd door het enthousiasme van Freud pakten schrijvers de (8) bal op en renden ermee. Robert Louis Stevensons ‘The Strange Case of Dr. Jeckyll and Mr. Hyde (1886) is niet veel meer dan een dun versluierde studie van de gespleten persoonlijkheidsstoornis die vaak wordt geassocieerd met een persoon in de greep van een cocaïne-binge.
Stevenson zelf wordt ervan verdacht een cokeskop te zijn, bij wie de diagnose ‘nerveuze uitputting’ is gesteld. Sommigen speculeren dat zijn zuster-vrouw het stimulerende middel toediende terwijl hij Dr. Jeckyll en Mr. Hyde in een zesdaagse razernij schreef.
Hoewel Sir Arthur Canon Doyle geen drugsgebruiker was, was zijn beroemde literaire creatie Sherlock Holmes een beruchte verslaafde.
De Franse schrijvers uit de 19e eeuw waren op zoek naar een alternatief voor verslavende verdovende middelen, dat niettemin een middel bood om toegang te krijgen tot het kunstmatige paradijs.
In het korte verhaal A Scandal in Bohemia onthult Dr. Watson dat Sherlock Holmes ‘uit zijn door drugs gecreëerde dromen was opgestaan en op de geur van een nieuw probleem zat’, en beschrijft de goede detective als een ‘zelfvergiftiger door cocaïne en tabak. ‘
Net als bij opium, nam het enthousiasme van het publiek voor het wondermiddel af toen de onthullingen over de meedogenloze neergang begonnen te verschijnen. Na verloop van tijd zouden er wettelijke verboden worden ingevoerd.
De Franse schrijvers uit de 19e eeuw waren op zoek naar een alternatief voor verslavende verdovende middelen, dat niettemin een middel bood om toegang te krijgen tot het kunstmatige paradijs.
In de vroege jaren 1800 circuleerden geruchten over zo’n medicijn onder de oorlogsveteranen in Parijs.
Tijdens de gevechten onder Napoleon tijdens de Egyptische campagne werden Franse soldaten blootgesteld aan de populaire drugshash uit het Midden-Oosten. Met weinig alcohol beschikbaar in een moslimland, bezweken menig legionair aan de betoveringen van hasj. Terug naar huis vertelden deze dierenartsen oorlogsverhalen die bol stonden van de strijd en verrijkt met hallucinerende betoveringen die rechtstreeks uit de pagina’s van Duizend-en-een-nacht leken te komen.
Les Club des Hashishins
Op een koude nacht in december 1845 begaf de schrijver Theophile Gautier zich door de mistige straten van Parijs naar het Isle Saint-Louis, een afgelegen Boheemse enclave midden in de stad. Hij had een uitnodiging om de maandelijkse bijeenkomst van een esoterische groep in Hotel Lauzen bij te wonen. De leden noemden zichzelf Les Club des Hashishins.
Gautier betrad het binnenste heiligdom en benaderde de leden die rond een tafel waren verzameld.
Hôtel de Lauzun, de ontmoetingsplaats van de club
Meerdere stemmen begroetten hem met een hartelijk ‘Hier is hij! Hier is hij! Geef hem zijn deel! ‘
Een ‘dokter’ haalde een plakje groenige pasta tevoorschijn, geserveerd op een schotel van Japans porselein en zei met een stralend gezicht: ‘Dit wordt afgetrokken van jouw aandeel in het paradijs.’
De ‘pasta’ in kwestie was dawamesk, een mix van kaneel, nootmuskaat, suiker, sinaasappelsap, boter en hasjiesj.
‘Deze groene pasta die de dokter zojuist had flauwgevallen’, schrijft Gautier in La Revue des Deux Mondes (1 februari 1846), ‘was precies wat de Oude Man van de Berg gebruikte om zijn fanatici toe te dienen. . . dat wil zeggen, hasjiesj, waar hasjiesj of hasj-eter vandaan komt, de wortel van het woord ‘moordenaar’, wiens woeste betekenis gemakkelijk te verklaren is door de bloeddorstige gewoonten van de stemmers van de oude man van de berg. ”
Verzameld tussen de entourage van de clubs was niet jouw typische verzameling van stoners. Verre van.
Verzameld tussen de entourage van de clubs was niet jouw typische verzameling van stoners
Leden van de kaart met hasj-clubs waren Alexandre Dumas, Victor Hugo, Gerard de Nerval, Eugene Delacroix, Ferdinand Boissard, evenals De Balzac, Flaubert en natuurlijk de altijd broedende Charles Baudelaire.
Baudelaire was een langdurige alcoholische en opiumverslaafde, de typische misantropische eenling.
Zijn ‘Gedicht van hasjiesj’ in het boek The Artificial Paradise (1860) wordt beschouwd als een van de beste literaire beschrijvingen van de hasjervaring die je kunt vinden.
Het analyseert de stadia van de psychedelische trip, raakt aan concepten als setting en setting, synesthesie en is een voorbode van de LSD-studies van de jaren zestig.
Alexandre Dumas, auteur van The Three Musketeers, schreef The Count of Monte Cristo (1844), met een hasj-rokende ‘Sinbad’.
(…) DE GRENZEN VAN MOGELIJKHEID VERDWIJNEN, DE GEBIEDEN VAN ONEINDIGE RUIMTE DIE VOOR JE OPEN STAAN, JE OPEN JE HART, OPEN JE GEEST, VOOR DE GRENSLOZE REALMEN VAN ONVERSLECHTE REVERIE
‘Proef deze groenige pasta’, biedt Sinbad de held in het verhaal aan, ‘en de grenzen van de mogelijkheden verdwijnen, de velden van oneindige ruimte gaan voor je open, opent je hart, vrij van geest, naar de grenzeloze rijken van ongebreidelde mijmering. ”
De leden van Les Club des Hashishins, hun literaire stijlen en levensstijlen, hadden grote invloed op toekomstige schrijvers, waaronder de Franse dichters Rimbaud en Verlaine.
Arthur Rimbauds carrière als dichter liep van 15 tot 21 jaar. Zijn werken omvatten het verrassende A Season in Hell (1873) en de innovatieve Illuminations (1886).
Samen met de symbolistische dichter Paul Verlaine begonnen de twee aan een verzengend, wild en vagebond bestaan gevoed door Absint en hasjiesj.
Het gebruik van geestveranderende chemicaliën was een opzettelijke poging van de dichters om nieuwe visioenen en vormen te creëren.
‘De dichter maakt zichzelf tot ziener’, schrijft Rimbaud. ‘Door een lange, wonderbaarlijke en rationele desordering van alle zintuigen. Elke vorm van liefde, van lijden, van waanzin; hij zoekt zichzelf, hij consumeert alle vergiften in hem en bewaart alleen hun kwintessen. ”
Sommigen van degenen die Rimbaud hebben beïnvloed, zijn Dylan Thomas, Allen Ginsberg, Jack Kerouac, Vladimir Nabokov, Bob Dylan, Pablo Picasso, Patti Smith en Jim Morrison.
Bekijk ook de video van Cannabis News Network.
- Advertentie -
- Advertentie -
